Listin að skeina sér

Um daginn var ég staddur í teiti þar sem vinkona mín kvartaði sáran undan því hvað það væri vont að skeina sér. Stundum kæmi meira að segja blóðrönd á klósettpappírinn eftir að hún skeindi sér og hana klægjaði oft langa hríð í bossann. Ég ráðlagði henni vitaskuld að bera vaselín, júgursmyrsl eða önnur græðandi efni á anusinn og sagði henni að leita til læknis ef það virkaði ekki.

Í kjölfarið spunnust upp merkilegar samræður. Ég sagði henni frá atviki sem átti sér stað þegar ég var í menntaskóla. Þannig var mál með vexti að bekkjabróðir minn álpaðist inn á klósett þar sem annar bekkjabróðir okkar sat og skeit heima hjá bekkjasystur okkar í partíi. Þar sem báðir voru nokkuð kenndir, þótti þeim lítið tiltökumál að spjalla saman um daginn og veginn meðan sá sem vermdi setuna gekk örna sinna, eins og er svo títt með unglingsdrengi. Þegar síðasti molinn skall með skvamphljóðum ofan í klósettskálina tók skítandinn við að skeina sér og teygði lúkuna, fulla af klósettpappír, aftur fyrir sig og hreinsaði rófuna. Þá rak hinn upp stór augu og hljóðaði upp yfir sig: "Hvernig skeinir þú þér eiginlega?". "Bara venjulega" svaraði setuvermirinn að bragði.

Þá kom á daginn að bekkjabróðir minn hafði alist upp við það að skeina sér að framanverðu. Þ.e.a.s. með því að fara framhjá typpinu, pungnum og spönginni og komast þannig að rassgatinu!

Vinkonan með blæðandi rassgatið sagði mér þá frá svipaðri sögu. Hún hafði eitt sinn verið inni á klósetti þar sem vinur hennar sat og skeit þegar þau voru á bakpokaferðalagi um Evrópu. En hann skeindi sér hvorki að aftan né framanverðu. Hann stóð upp og skeindi sér standandi.

Margt er skrýtið í kýrhausnum og hver hefur sinn háttinn á við skeiningar.